माझे गाव बदलत आहे हे मला माहीत आहे. तरुण पिढी चांगल्या संधींच्या शोधात शहरांकडे जात आहे.
ते दोघे ही जेव्हा मी गावी जातो तेव्हा माझ्याबरोबर विटीदांडू, लपाछपी आणि क्रिकेट खेळतात. दिवसभर आम्ही तिघे जण खूप खेळतो.
माझ्या गावाचे नाव सोनापूर आहे. माझे गाव लहान आहे. गावात एक शंकराचे देऊळ आहे. गावात माझी शाळा आहे. माझ्या गावात खूप झाडे आहेत.
सर्व शिक्षा अभियान आणि माध्यान्ह भोजन यांसारख्या योजना सुरू झाल्या तेव्हा गावातील शाळा भारत सरकारने बांधली होती. नदीच्या खोऱ्याजवळील गावाच्या प्रवेशद्वारापासून ते धबधब्यापर्यंत माझ्या गावाबद्दल सर्व काही परिपूर्ण आहे.
माझे हे आवडते गाव सातारा जिल्हयाच्या टोकावरील डोगराच्या कुशीत वसलेले आहे. आजोबांच्या छायेखाली वावरणारा छोटासा नातूच जणू अगदी बालवयातील निरागसता आजही तेथे ओसंडून वाहताना आढळते एस् टी तून उतरून गावाच्या दिशेने थोडेसे चालावे लागते.
मित्रमैत्रिणींनो , आज आपण माझे गाव या विषयावर निबंध बघणार आहोत .
हे आशिया खंडात स्थित आहे. भारताला १५ ऑगस्ट १९४७ रोजी स्वातंत्र्य मिळाले.
विविध एकता हे भारताचे अनोखे maze gaon nibandh in marathi वैशिष्ट्ये आहे. भारतात अनेक जाती-धर्माचे लोक एकोप्याने राहतात. येथे अनेक भाषा बोलल्या जातात.
माझं गाव, जनांनी स्वच्छतेच्या लागू केलेल्या उपायांना अनुसरून स्वच्छतेचं सफर सुरू केलं.
क्षेत्रफळाच्या दृष्टीने भारताचा जगत सातवा क्रमांक आहे.
मी तर मनात त्यावेळीच पूढच्या सुट्टीत गावात परत येण्याचा बेत योजीत असतो. आजीआजोबाच नव्हे, तर वाटेत भेटणारे गावकरी, जणू सारे गावच मला निरोप देत असते.
आमच्या घरासमोर आमच शेत आहे. आजीने तिकडे खूप फळभाज्या लावून ठेवल्या आहेत. आजोबा तिकडे भातशेती पण करतात.
ग्रामपंचायतीने आपल्या गावाचा विकास केलेला आहे. पैसे गोळा करून गावातील शाळा-घर तयार केले गेले आणि गावातील मुले उत्साहाने शाळेत अभ्यास करतात. एवढेच नाही तर आज गावात प्रौढ शिक्षणाचीही व्यवस्था करण्यात आली आहे.
आपलं गाव हे आपलं देवाचं आसपास, आपलं घर हे आपलं मंदिर - हे सगळं एक अस्तित्व दर्शवतंय.